Johan sprak voor Waanzinnig Land afgelopen week notabene met zijn politieke held Bernie Sanders (starstruck!) én met GL/PvdA leider Frans Timmermans (aka Franna Timmermangs), maar het voelde toch vreemd en ongepast om een aflevering over linkse roots, klassenstrijd en de koers van de Groene Sociaaldemocraten te releasen in een week waarin Hamas onvoorstelbaar wrede terreurslagen pleegde op Israël, wat weer leidde tot ongekend harde vergeldingsacties in Gaza, en bovenal tot een geopolitieke vloedgolf en tot een stortvloed aan emoties, meningen, aantijgingen en tirades. Johan zocht naar houvast, weifelend, zoekend. Naar orde in de chaos. Waarom werd het in zijn linkse omgeving door sommigen al bijna verdacht gevonden om de terreur van Hamas af te wijzen? Je kunt toch heus ook onmenselijke terreur afwijzen zonder te vervallen in laf both-sidism? Mocht je ook domweg even stilstaan bij de tragedie zonder uit te zoomen, gewoon als mens? Wat Johan betreft wel, al vond hij het ook zeer terecht dat een vriendin hem er liefdevol, kritisch op wees dat dit absoluut niet het moment was om een speech van MLK te posten. Hoogtijd door de wirwar aan gedachten en emoties te ploegen. Dat doet Johan in De Monoloog, maar ook in een gesprek met schrijver Maurits de Bruijn, wiens Instagram post over de gebeurtenissen viral ging.